Robinia akacjowa

Inaczej: grochodrzew lub robinia biała, zwana też często, chociaż niepoprawnie, „akacją” (prawdziwe akacje należą do innej rodziny, mają odmienną budowę m.in. kwiatów i liści, a rosną w klimacie gorącym – głównie w Afryce i Australii). Robinia pochodzi z Ameryki Północnej, do Europy sprowadzona w XVII w., zadomowiła się w m.in. w krajobrazie naszych miast: dzięki częstemu nasadzaniu, w związku z jej lubianymi przez ludzi kwiatami, a także jako cenna roślina miododajna.  

Smukłe drzewo, przeważnie średniej wysokości, w miastach nierzadko o parasolowatej koronie. Konary często powyginane.

Kora już w młodym wieku głęboko spękana, jakby pożłobiona, o ciemnej barwie.

Złożony liść, o ciemnej, matowej zieleni, składa się z nieparzystej liczby całobrzegich, jajowatych listków. Ich obrywanie, z wyliczanką „kocha, lubi, szanuje…” jest znaną zabawą we wróżenie szczęścia w miłości. U nasady liści występują charakterystyczne ciernie, szczególnie okazałe u młodych robinii i mogące dotkliwie pokłuć.

Białe, silnie pachnące kwiaty, typowe dla rośliny motylkowej, zebrane są w zwisające grona i bywają surowcem w zielarstwie.

Kilkucentymetrowe, płaskie strąki z kilkoma brązowymi nasionami, pozostające przez zimę na drzewie.

Całe drzewo, oprócz kwiatów (które mogą być spożywane przez człowieka, np. zapieczone w cieście, tak, jak jabłka w placuszkach) – jest trujące.
Pożytek, zbierany przez pszczoły z kwiatów robinii, daje tzw. „miód akacjowy”, ceniony nie tylko przez pszczelarzy.