Klon zwyczajny (pospolity)

Okazałe drzewo, cieszące nas wiosną swym widokiem, gdy obsypie się żółtawymi kwiatami, rozwijającymi się przed listnieniem. Drewno klonu doskonale nadaje się m.in. do budowy niektórych instrumentów muzycznych.

Raczej kulisty, niż smukły; w związku z tym korona klonu daje dużo cienia.

Szara do brązowoczarnej, w starszym wieku spękana, ale prawie nie łuszcząca się.

Są 5-7 klapowe (wcięcia sięgają do połowy blaszki), na długich ogonkach, mają grubo ząbkowane brzegi. Szczególnie piękną barwę przybierają jesienią, gdy urzekają całą gamą ciepłych odcieni żółci i czerwieni. W odróżnieniu od liści klonu jawora nie mają owłosionych nerwów na spodniej stronie i mają o wiele cieńszą blaszkę.

Jaskrawe, żółtawozielone kwiaty, zebrane po 30-40, z żółtymi pręcikami, wabią pszczoły wczesną wiosną swoim nektarem. 

Zielone skrzydlaki („noski”), połączone po dwa, kryją każde po jednym nasieniu klonu. Dzięki skrzydełkom, owoce te spadając z drzewa kręcą się jak śmigiełka. Skrzydlaki połączone są ze sobą pod kątem prawie 180 stopni.

Pąki o żółtozielonych łuskach; stosunkowo duży pąk szczytowy oraz 2 mniejsze boczne.

Pąki o żółtozielonych łuskach; stosunkowo duży pąk szczytowy oraz 2 mniejsze boczne.

Klon preferuje żyzną glebę, wilgoć i półcień, ale posadzony – rośnie z powodzeniem nawet na uboższych glebach. 
Rozmnaża się z nasion. Szkółkarze często zbierają nasiona jeszcze nie w pełni dojrzałe i wysiewają zaraz po zbiorze, gdyż wówczas o wiele lepiej kiełkują. Wiosną, siewki klonu nierzadko pokrywają zielonym dywanem ziemie w parkach i podmiejskich lasach.