Kalina koralowa

Krzew o błyszczących, intensywnie czerwonych owocach, opiewany w ludowych pieśniach. Stosowany był w ziołolecznictwie, dlatego dla zabezpieczenia bazy surowca objęty w Polsce częściową ochroną gatunkową, choć jest rośliną częstą, a miejscami pospolitą.

Szeroko i luźno rozgałęziony krzew, o wysokości do kilku metrów.

Jest szara, pokryta jasnymi przetchlinkami i spękana podłużnie (poziome kreski). Kora kaliny ma właściwości lecznicze.

Rozwijają się równocześnie z kwiatami, są omszone od spodu, 3-klapowe, o nierówno ząbkowanych brzegach, jesienią stają się szkarłatne. Liście rozmieszczone są naprzeciwlegle na pędach. Kalina posiada miodniki pozakwiatowe, występujące na ogonkach liściowych.

Białe kwiaty, zebrane są w charakterystyczne baldachokształtne kwiatostany, o średnicy do 10 cm. Na obwodzie kwiatostanu obecne są kwiaty o większych płatkach, płonne (niepłodne), pełniące tylko funkcję powabni, wewnątrz zaś – drobne, płodne kwiaty, posiadające słupki i pręciki. Istnieje też odmiana ogrodowa, znana od XVI w. i rozmnażana wyłącznie wegetatywnie, tzw. buldeneż (franc. boule de neige – kula śniegu), która tworzy kuliste kwiatostany, złożone tylko z płonnych kwiatów.

Błyszczące i szkarłatnoczerwone, z pestką, na surowo szkodliwe, nawet przez ptaki jadane niechętnie, z powodu wysokiej zawartości garbników. Dzięki temu można je dostrzec na krzewie czasami aż do wiosny, chociaż niekiedy potrafią je objeść stada jemiołuszek, odwiedzających nas zimą.

W słowiańskich wierzeniach ludowych kalina powszechnie utożsamiana była z dziewictwem, skromnością i młodością, ale także ze smutkiem i cierpieniem, stad też jej symbolika weselna i żałobna. Słowo „kalina” brzmi podobnie w większości języków słowiańskich, co przemawia za jego odległą genezą. 
Kalina jest powszechnie uważana za roślinę lekko trującą. Kora, korzenie i owoce kaliny koralowej zawierają wiele związków chemicznych, m.in. garbników, flawonoidów, kwasów organicznych. Choć niektóre z nich mogą być toksyczne dla człowieka, kalina stosowana była w ziołolecznictwie już w starożytności. Substancje czynne w niej zawarte mają głównie działanie przeciwskurczowe i przeciwzapalne, a przetwory z owoców wzmacniają mięsień sercowy i ściany naczyń krwionośnych. Charakterystyczny zapach owoców spowodowany jest przez obecność kwasu walerianowego i jego pochodnych.
Dawniej do farbowania wełny używano owoców (czerwony barwnik) i kory (czarnozielony).
Odmiana ogrodowa, znana od XVI w. i rozmnażana wyłącznie wegetatywnie, tzw. buldeneż (kula śniegu – franc. boule de neige), która tworzy wyłącznie kuliste kwiatostany, złożone tylko z płonnych kwiatów.
Kalina preferuje żyzne i wilgotne siedliska, spotykamy ją w łęgach i grądach.