Olsza czarna

Nazywana bywa też olchą czarną. Rośnie przeważnie w miejscach podmokłych – wzdłuż brzegów rzek i drobnych cieków, na bagnach, czasem – na obrzeżach torfowisk. 

Olsza ma rozłożystą koronę. Ciemny pień, nawet u starych drzew jest widoczny zwykle do samego wierzchołka. 

Ciemnoszara, z wiekiem staje się prawie czarna.

Liście są jajowate, piłkowane w nieregularny sposób, zaokrąglone lub z wycięciem na szczycie.

Drobne kwiaty męskie zebrane są w długie, zwisające kwiatostany – kotki, kwitnące długo przez rozwojem liści. Są one usadowione powyżej kwiatostanów żeńskich, które drewnieją po przekwitnięciu, przekształcając w czarne owocostany, przypominające małe szyszeczki. Pozostają one na drzewie przez zimę – dzięki nim łatwo rozpoznać olszę w stanie bezlistnym. 

Drobne orzeszki, wysypujące się z „szyszeczek”, zaopatrzone są w małe wyrostki wypełnione powietrzem, ułatwiające rozsiewanie przez wodę.

Lasy olszowe, z dominacją olszy czarnej w drzewostanie, dzielimy na dwa typy: bagienne olsy (olesy), porastające miejsca zabagnione, bez przepływu wód, a także niektóre typy łęgów, stanowiących podmokłe lasy, rosnące wzdłuż wód płynących.