Dąb

Jestem zazwyczaj okazały i rozłożysty, jak przystało na cenionego „króla drzew” i długowieczne drzewo liściaste.

Nie jestem smukły, jak brzoza, choć w otoczeniu innych drzew bywam strzelisty. Gruby pień spowodowany długowiecznością sprawia, że wiele dębów to znane pomniki przyrody.

W młodości szarobrązowa i gładka, z wiekiem coraz grubsza, ciemniejsza i bardziej spękana.

Tak jak u mojego kuzyna – dębu bezszypułkowego, moje liście mają klapowane brzegi. Różni nas jednak „uszko” u nasady mojego liścia i dłuższy ogonek u liścia dębu bezszypułkowego.

Są dość niepozorne, słabo widoczne wśród młodych liści, żółtozielonkawe

To oczywiście  przykryte „czapeczkami” żołędzie – przysmak dzików, gryzoni i materiał do budowy jesiennych zapałkowych ludzików. Muszę długo na nie czekać – po raz pierwszy owocuję bardzo późno, po kilkudziesięciu latach. Żołędzie osadzone są na ogonkach, zwanych szypułkami – stąd moja nazwa. Ogonków tych brak u dębu bezszypułkowego.

Moja kora bogata jest w substancje, które przez wiele lat wykorzystywane były przy garbowaniu skór. Dawna nazwa tej czynności to „dębienie”.