Wierzba

Wielka różnorodność mych gatunków i odmian sprawia, że nie zawsze łatwo dokładnie mnie nazwać. Najczęściej spotykacie wierzbę białą, kruchą lub iwę. W parku nad stawem często pochyla się wierzba płacząca.

I tu zaznacza się pośród wierzb rozmaitość: od karłowatych krzewinek, przez niskie drzewa (wierzba iwa) po wysokie i grube pnie wierzby białej czy płaczącej.

Moja kora jest ciemnoszara, z wiekiem pęka, żłobiąc swą powierzchnię. Zawiera substancje lecznicze (kwas salicynowy) znane od tysięcy lat i wykorzystywane w medycynie.

Pojedyncze, podłużne, od wrzecionowatych po prawie jajowate, u wierzby białej pokryte włoskami. U wierzby iwy od spodu pokryte szarawym filcem.

Moje drobne kwiaty, zebrane w kotki, mimo niepozorności, lubiane są przez owady. Popularne bazie – ludowy symbol wiosny i Wielkanocy – to właśnie kwiatostany wierzby Największe i najbardziej popularne bazie należą do wierzby iwy.

Moje nasiona znajdują się w drobnych torebkach, otoczone białym puchem, jak u topoli. Koniec torebki pęka, wywijając się na zewnątrz – tak wysypują się wierzbowe nasiona. Wiatr rozsiewa je na duże odległości.

Wierzbowe gałązki są  starym surowcem do wyrobu mioteł czy koszyków (tzw. wiklina).