Sosna

Jestem iglastym drzewem o długich igłach.

Chyba żadne z naszych drzew nie przyjmuje takiej rozmaitości w wyglądzie: gdy smaga mnie wiatr, jestem powyginana, gdy rosnę w zwartej grupie z innymi sosnami – jestem strzelista i smukła. W młodości mam kształt bożonarodzeniowej choinki – jak mój kuzyn świerk.

Jest szarobrunatna. W wyższych partiach łuszczy się cienkimi skrawkami.

Trudno mnie pomylić z innym iglastym drzewem. Moje igły są dłuższe niż świerkowe, wąskie i pięknie pachnące, ponieważ zawierają żywicę, a osadzone są po dwie rosnąc dookoła gałązek, otaczając je ciemną zielenią.

Moje kwiaty bardzo się różnią między sobą. Męskie, żółte i zebrane w stosy wyrastające na szczytach gałązek, wydzielają dużo pyłku roznoszonego przez wiatr ku kwiatom żeńskim – ciemnoróżowym i znacznie mniejszym. To z nich powstaną szyszki.

Jak inne iglaste drzewa, nie mam typowych owoców. Moje nasiona ukryte są w dojrzewających szyszkach i rozsiewane po ich otwarciu przez wiatr i ptaki. Chętnie wydziobywane są w „kuźniach” dzięciołów i wyłuskiwane przez wiewiórki. Na dojrzenie szyszek czekam do następnej wiosny.

Jest mnie w Polsce najwięcej ze wszystkich drzew. Ale to nie wszystko: prawdziwa ze mnie mistrzyni przetrwania. Potrafię rosnąć nawet na ubogiej glebie i w trudnych warunkach, targana wiatrem i palona słońcem, od wydm nadmorskich po torfowiska. Zapach mojej żywicy lubią chyba wszyscy – to prawdziwy zapach lasu.